خالق آثار وزین و مانا در حوزه فرهنگ تالش

  اسماعیل شاد فومنی

  در هر عصر و دوره ای، انسان های فرزانه و فرهیخته ای با مردم، ادب پرور و دیار خود زندگی کرده اند، نفس کشیده اند، خاک خورده اند، که بدون هیچگونه توقع و چشمداشتی در راستای کمال اخلاقی و شکوفائی و اعتلاء و گستردگی فرهنگ قوم خود تلاش چشمگیر و قابل تحسین داشته اند.

احترام و ارج نهادن به زحمات ماندگار این چهره های ادبی ابتدائی ترین و کوچکترین وظیفه ای است که بر دوش متولیان فرهنگی سنگینی میکند.

بر همه ما، متولیان فرهنگی ما است که به منظور ارج نهادن به زحمات بزرگان و صاحبان قلم آستین همت را بالا بگیرند و تا زمانیکه یک شاعر، نویسنده، محقق و ... حیات دارد، او را ارج بگذاریم، تقدیرش کنیم و در مراسم های ویژه که شایسته آنان باشد، تجلیل کنیم.اینگونه نباشد خدای نکرده، در زمان حیات یک هرمند از تکریم و یادش غافل بمانیم، اما همینکه وفات یافت، در سوگش سینه چاک کنیم و در فراقش آسمان را به ریسمان متصل کنیم، کاری که عموماً هر از گاهی مرسوم است و ... که شرح آن در این مقال نمی گنجد.

می خواهم از شخصیتی سخن بگویم که بی شک همه دوستان صاحب قلم، و صاحبان اندیشه، با نام و آثار ماندگار او به خوبی آشنا هستند، آشنا که چه عرض کنم، زحمات و تلاش این محقق ستودنی است.

بله دکتر عبدلی را میگویم که در حوزه شعر، فرهنگ و زبان تالشی آثار مانایی را از خود بیادگار گذاشته است.البته فعالیت های این استاد فرزانه در شعر و مقالات و کارهای مطبوعاتی فقط محدود نمی شود.او با خلق آثار فاخر به زبان تالشی و همینطور در خصوص مسائل علمی و پژوهشی همواره زبانزد عام و خاص بوده است و بر اساس ادعا و گواهی جمعی از عزیزان و بزرگان تالش زبان، بخش عظیمی از فرهنگ تالش را این استاد فرزانه معرفی کرده است و در حقیقت دکتر عبدلی ها و زنده یاد فرامرز مسرورها شناسنامه فرهنگی قوم تالش هستند و نیازی نیست نگارنده به تعریف و تمجید دکتر علی عبدلی بنشیند.

چاپ و نشر بالغ بر 20 جلد کتاب و چاپ و نشر صدها مقالات و تحقیق در نشریات دلالت آشکار به توانمندی و اعتماد به نفس این عزیزان دارد.

دکتر عبدلی با همه سختی ها و مصائب و فراز و نشیب هایی که در زندگی او بوجود آمده، در عرصه شعر و شکوفائی فرهنگ تالش زیباترین و ماندگارترین اثر را از خود بجا گذاشته است که همین آثار جاودانه وی می تواند امروز حتی بصورت مکتوب و فراگیر در اختیار همه نوجوانان و جوانان ما، خاصه جوانان جویای نام تالش زبان قرار گیرد.

ناگفته نماند اگرچه سعادت نصیب من نشده که از نزدیک استاد دکتر عبدلی را زیارت کنم، چه بسا هستند دوستان نویسنده و شاعری که حتی سی، چهل سال است همدیگر را ندیده اند، اما از طریق مطبوعات با آثار همدیگر به خوبی آشنایی دارند.

همانگونه که در فراز اشاره رفت، اگرچه استاد را نیز از نزدیک زیارت نکرده ام، اما صادقانه میگویم با اثار وزین و قابل اعتناء این عزیز خصوصاً بعد از پیروزی انقلاب ضمن آشنایی، ارتباط تنگاتنگی داشته و دارم، بویژه از سال 59 که برخی از آثار ایشان در نرشیه دامون و متعاقباً در گیله وا و ... به زیور چاپ آراسته می شد، بخوبی می توان تسلط و توانمندی ایشان در عرصه هنر پی برد.

و از سوی دیگر دوستان بزرگواری که افتخار دوستی را نیز با آنان دارم، در جهت بازشناسی آثار استاد کمک زیادی کرده اند.

و برای تجلیل و نکوداشت از این بزرگ مرد تالش، اگرچه لازم است این اقدام زیبنده جلوتر و با شکوهتر انجام می گرفت، علی ایحال باز هم دیر نشده، از اینکه به همت و به یمن دوستانی علاقمند، بهانه ای شده تا در یک ماهنامه و یا ... از استاد عبدلی قدردانی شود، جداً چه اتفاق خجسته و مبارکی است که انتظار برود اینگونه حرکتها توسط مسوولین ذیربط استمرار داشته باشد و از اینکه در راستای تجلیل و نکوداشت از عبدلی ایت استارت زده شده، جداً اینگونه حرکتها را نیز به فال نیک می گیریم و به همه دوستان بویژه از گرامی دوستم حسین صفری سیدآبادی خسته نباشید می گویم.