دکتر عبدلی؛ افتخاری بززرگ برای تالش

  عبدلی صاحب نام و نشانی ماندگار 

شهریار رستمی­ نژاد کمادولی

اگر ملتی هزاران چیز مادی داشته باشند ولی نام مردان بزرگی در تاریخ آنان و کشورشان یافت نشود آنان حق مفاخره ندارند.

ظهور اشخاص ممتاز و بزرگوار در هر موقع و موقعیتی سبب افتخار آن قوم و ملت و کشور است و تا آن قوم و آن کشور و آن ملت باقی­اند افراد آن در هر عصر و زمانه­ای به آنان مباهات می­کنند که منتسب به ملتی هستند که امثال آن بزرگواران را بوجود آورده است.

چرا فردوسی را بعد از قرن­ها بزرگ شمرده و هنوز هم بزرگ می­ شماریم و کتاب شاهنامه او را شناسنامه و اساسنامه فرهنگ و تاریخ و سرمایه معنوی خود می­دانیم؟

زیرا آن بزرگوار با تعریف و توصیف زندگی قهرمانان و مفاخر و اساتید و پهلوانان و کسانیکه منش پهلوانی و انسانی داشته و هیچگاه شرافت انسانی را لکه ­دار ننمودند و همیشه برای وطن جانفشانی نمودند:

همه سر به سر تن به کشتن دهیم                                                                      

از آن به که کشور به دشمن دهیم

را برای همیشه دوران و در طول تاریخ و عرض جغرافیا سرلوحه همه امور قرار داده و به ملت ما عزت و غرور، افتخار، سربلندی، سرافرازی، شجاعت داده و نیروی حیاتی ما را برای همیشه دوران پا برجا و ماندگار ساخته است.

دکتر علی عبدلی نیز یکی از این مفاخر ایران عزیز و گیلان سرسبز و تالش نجیب می­باشد، عبدلی نویسنده و پژوهشگر معروف تالش زمین، افتخار بزرگی برای تالشان است که توانسته با عباراتی ساده و در خور فهم عموم مطالب مربوط به قوم نجیب کادوس را در لباس کتابهای گوناگون بنویسد و مردم را به شگفتی­ های جغرافیایی و زبان تالش نه در استان سرسبز گیلان بلکه به تمام ایران و دنیا بشناساند، چون این نوع پژوهشگری و کندوکاو و کتاب­ نویسی برای مردم تالش زمین تازگی داشت همین امر باعث شد که ایشان را محققی زبردست بنامند.

در تالش بزرگ دکتر علی عبدلی شخصیتی ارزشمند و گران­سنگی است که نام ونشان ماندگار از خود به یادگار گذاشته بدلیل زحمات طاقت فرسایی که یک عمر برای قوم تالش کشیده است، بنابراین هرگز از ذهن مردم پاک نخواهد شد و سینه به سینه و نسل به نسل به دیگران انتقال پیدا خواهد نمود و منتقل خواهد شد.

آیا وقت آن نرسیده است به خودمان  بیاییم و بزرگان علم و ادب مملکت خودمان را ارج نهیم، اینرا هم بیگانگان باید به ما بیاموزند، کم لطفی­ هایی که ما نسبت به بزرگان علم و ادب خودمان انجام می­دهیم در هیچ کجای دنیا سابقه نداشته و ندارد. به نظر حقیر دلی که به یاد بزرگان، اندیشمندان، پژوهشگران، شاعران، هنرمندان و در نتیجه بزرگان قوم خویش نتپد مستعمره شیطان است. بزرگی درباره خداوند لاشریک زیبا گفته است: کسی که بینایی را خلق کرده است، یقیناً بیناست بنابراین یک نابینا و کور نمیتواند بینایی را خلق کند پس او تو را می­بیند از او کمک بخواه. خداوند پیامبران و امامانی را به ما داده که سره را از ناسره تشخیص داده و راه را بیابیم و در جامعه ما و در قوم خودمان باید قدر علی عبدلی­ها را که خداوند بزرگ به ما ارزانی داشته بدانیم و از خداوند بخواهیم همواره به ایشان طول عمر با عزت عطا فرماید تا همچنان بتوانند بنویسند و بنگارند و برایمان و برای فردای فرزندانمان بیادگار بگذارند. نوشته­ام را با گفته زیبایی از استاد الهی قمشه­ای به پایان میرسانم آنجا که گفته­اند:

انسانها رهبر ارکستر سمفونیک افکار و احساسات خویشند، نباید گام­های خود را با صدای طبل و شیپور دیگران هماهنگ کنند. گوش به نوای درونی خود بسپارند، و نواهایی که از درونشان بر­می­خیزد را هدایت کنند، همانگونه که دکتر علی عبدلی شنید و هدایت نمود.